Verhaal van Megan

Ik ben Megan en ik beheer zelf deze blog.
Maar ook ik heb zelf een ervarings verhaal. en het leek mij goed om deze zelf ook te delen.
Ik heb sinds acht maanden een vriend die ook epilepsie heeft en zo ben ik ermee bekend geraakt,
Uiteraard wist ik wel dat deze aandoening bestond. en heeft hij mij voor wij een relatie begonnen
ook verteld dat hij dit had. Mijn vriend heeft de Tonisch Clonische aanvallen. Waarbij hij dus zijn bewustzijn volledig verliest. Hij kon mij zelf wel vertellen wat ik zou moeten doen als ik er 1 zou mee maken.
De mensen om hem heen gaven ook advies en vertelde mij wel dat het soms naar kon zijn om dit mee te maken.
Dus daar was ik enig zins mee op de hoogte gesteld .

Ik ga jullie twee ervaringen delen. De eerste aanval die ik mee maakte die een groot impact had door schrik.
En de laatste aanval die ik mee maakte die mij heeft laten inzien dat het soms heftiger kan zijn dan ik had gedacht.

Verhaal 1.

Het was middag en ik was samen met mij drie kinderen bij mijn vriend thuis. wij waren inmiddels twee maanden in een relatie, En ondanks ik wist van zijn aandoening was het niet iets waar ik toen dagelijks bij stil stond omdat ik het nog niet mee gemaakt had. Ik stond in de keuken koffie te maken en mijn kinderen zaten alle 3 even rustig op de bank een filmpje te kijken, Ik had op dat moment geen zicht op de woonkamer want daar zit een muurtje tussen waar ik precies achter stond. ik hoor dat mijn vriend valt. Ik roep nog ( omdat ik niet meteen aan de epilepsie dacht) Sukkel wat doe je lachend. Waarop ik geen reactie kreeg.Ik kijk de woonkamer in, En zie meteen dat hij niet zomaar gevallen is, maar hij op dat moment al schokkend op de grond lag. Voor mijn gevoel leek het even of ik daar minuten stil stond . Maar gelukkig in werkelijkheid ben ik meteen in actie gekomen. Hij was precies voor mijn kinderen tussen de salon tafel en de bank in gevallen. Ik heb als eerst de tafel ver van hem afgeschoven zodat hij zich niet kon bezeren en legde hem op zijn zij. Dit waren de handelingen die mij verteld waren.

Mijn zoontje van 8 was verbazingwekkend ook meteen in actie hij gaf mijn een kussen aan voor onder zijn hoofd te leggen, en nam zijn kleinere zusjes mee een andere kamer in. Ik had hem van te voren al een beetje uitgelegd dat dit kon gebeuren. En ook al wou ik ook hun graag helpen , Omdat mijn jongste van schrik erg moest huilen , Kon ik me niet opsplitsen ik had de aandacht op dat moment even alleen voor mijn vriend. naarmate hij uit de aanval kwam wist ik dat hij erna niet zou weten dat hij een aanval gehad zou hebben. Dus ik deed wat ik mij heb laten vertellen, ik maakte hem goed duidelijk wie ik was, waar we waren en dat hij een epileptische aanval had gehad. Eenmaal een beetje bij merkte ik dat hij nog erg verward over kwam. Ik zei tegen hem dat die even op de bank moest gaan liggen ¨ ik lig toch al!"zei hij gefrustreerd. (uhh ja op de grond) Ik bleef rustig en heb hem toch naar de bank gekregen. Waar hij vroeg om een paracetamol omdat hij zo een hoofdpijn had . Ik wist niet of dit al zo snel mocht mijn schoon broertje was onderweg ( die had ik ingelicht ), Dus zei ik tegen mij vriend wacht even tot hij er is hij weet dat wel. Ik was erg geschrokken merkte ik aan mij zelf en de kinderen ook .

Mijn zoontje vond het vooral raar en heeft erna veel gevraagd, Maar kan er toch goed mee omgaan en wil juist altijd weten of het goed gaat met mijn vriend. Na een aanval. Mijn dochters zijn nog erg klein en krijgen het maar half mee echt erover praten is nog lastig voor hun.

Later die dag heb ik met mijn vriend nog even na kunnen praten.Hij vond het vervelend dat de kinderen hem zo hadden gezien, Ik vertelde hem dat het niet erg is hij kan er eenmaal niks aan doen en ik wist van te voren dat dit een keer kon gebeuren.

Mijn vriend was na de aanval erg vermoeid , had hoofdpijn en werd misselijk . een aantal dagen later zat ik er nog steeds een beetje mee . Ik vond het toch eng het idee dat hij zomaar om kon vallen en de aanval zelf niet prettig is om mee te maken , Het neemt toch zorgen met zich mee. Iemand waar je veel om geeft en van gaat houden zo te zien doet ook wel pijn in mijn ervaring. toch hield het mij er niet van om de relatie voort te zetten . Alleen wist ik dat ik dit met hem wel moest bespreken hoe ik me erover voelde, Dus dat deed ik. Hij begreep dat ik mij zo voelde maar ook was hij blij dat ik kwam praten en er echt voor wil gaan ondanks deze ervaring. Ondertussen heb ik er meer mee gemaakt en kan ik er veel beter mee omgaan verhaal twee volgt. Dat is een heftig verhaal die veel impact op mij heeft gehad maar ook de reden dat ik hier zo mee bezig ben om het bespreekbaar te maken.